Λοιπόν
επειδή πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί
αυτές τις μέρες νομίζω ότι χρειάζεται
κι ένα σχόλιο από κάποια που πρόσφατα
γλίτωσε
από τις Πανελλήνιες
και “συμμερίζεται την αγωνία και το
άγχος των μαθητών” πολύ περισσότερο
από
κάθε τηλεμαϊντανό που παριστάνει τον
αρμόδιο.
Φοιτήτρια επί του παρόντος αλλά και
κόρη
καθηγήτριας
τυχαίνει να έχω κάποιες -ενδιαφέρουσες
ελπίζω- εμπειρίες να μοιραστώ.
Θυμάμαι
τη μάνα μου
νεοδιόριστη να ξενυχτάει για μάθημα
κατεύθυνσης Γ’ λυκείου-που
δεν ήταν η ειδικότητα της και είχε
αναλάβει αναγκαστικά γιατί δεν υπήρχε
αρμόδιος καθηγητής-, τρελαμένη από το
άγχος «πώς θα τα πω στα παιδάκια να τα
καταλάβουν γιατί δεν πάνε και φροντιστήριο»
Θυμάμαι
τη μάνα μου
να παλεύει να βάλει βαθμούς(«κι αυτό τι
καλό παιδάκι που είναι» και «αυτό πόσο
έξυπνο και γιατί δεν μου διαβάζει» και
«αυτό δεν έγραψε καλά γιατί περνάει το
τάδε πρόβλημα στην οικογένεια του») και
τελικά να σηκώνεται χαράματα και να
ανεβάζει 1 και 2 μονάδες τον καθένα.
Θυμάμαι
τη μάνα μου να
σκοτώνεται να βρει πρόγραμμα «να πάνε
τα παιδιά μια εκδρομή» και δώσ’ του
μετά στις φωτογραφίες «και αυτή είναι
η Μαρία και αυτός είναι ο Γιάννης» και
να ‘χει μια ιστορία για τον καθένα.
Θυμάμαι
τη μάνα μου
να περνάει ώρες στον υπολογιστή να
φτιάξει παρουσιάσεις, να βρει υλικό να
‘ναι το μάθημα πιο ενδιαφέρον, «ν’
αρέσει στα παιδιά, να τους μείνει κάτι».
Θυμάμαι
τη μάνα μου
να αγοράζει τετράδια στα παιδιά που δεν
έχουν λεφτά να πάρουν.
Θυμάμαι
τη μάνα μου
να ανησυχεί γιατί «ο τάδε μαθητής δεν
ήρθε πάλι σήμερα και τι θα κάνουμε με
τις απουσίες»
Θυμάμαι
τη μάνα μου
να καμαρώνει τους μαθητές τις όχι γιατί
‘γραψαν όλοι 20αρια αλλά γιατί «ο τάδε
κοίτα πως χορεύει, ο δείνα πόσο καλό
ποδόσφαιρο παίζει»
Θυμάμαι
τη μάνα μου
να προβληματίζεται γιατί «με ‘στειλαν
και σε δεύτερο σχολείο και αυξάνονται
οι βενζίνες» και «αν με στείλουν σ’
άλλη πόλη ποιος θα πληρώνει τα έξοδα
του παιδιού που σπουδάζει μακριά»
Θυμάμαι
και τον μαθηματικό μου
στο σχολείο να λέει ότι με τα λεφτά που
παίρνει πλέον ο μόνος λόγος που κάνει
μάθημα είναι γιατί νοιάζεται για μας.
Θυμάμαι
και τη φιλόλογο
που μου ‘κανε ιστορία γενικής να πασχίζει
να μάθουμε 5 πράγματα που κανείς δεν
ήθελε ν’ ακούσει γιατί δεν είναι
πανελλαδικά εξεταζόμενα.
Θυμάμαι
όμως και μένα.
Στις πανελλήνιες. Με τα νεύρα μου
σπασμένα, να θέλω να σκοτώσω άνθρωπο.
Να μην με νοιάζει αν καταλαβαίνω τι
γράφω αλλά αν το λέει έτσι το βιβλίο. Ω,
δόξα το θεό αν έμαθα κάτι από το σχολείο
είναι να γράφω βαθμούς στις εξετάσεις.
Και τι εξετάσεις! Μιλάμε για ένα σύστημα
που σου καταστρέφει τη ζωή ένα χρόνο
(τουλάχιστον). Που διαβάζεις σαν τρελός,
που δεν σ’ αφήνει ούτε την 5ημερη να
ευχαριστηθείς και τελικά αν γράψεις
κάτω από 18,5 σου λέει ότι «απέτυχες»! Και
άντε και περνάς στο πανεπιστήμιο.
Μετά τι; Δικαιούσαι δωρεάν σίτιση και
στέγαση; Θα προλάβεις να πάρεις πτυχίο
ή θα σου συγχωνεύσουν τη σχολή «για
να σε σώσουν»;
Και άντε και το παίρνεις και το πτυχίο.
Θα βρεις δουλειά και μάλιστα στο
αντικείμενο που σπούδασες;
Και άντε και βρήκες και δουλειά. Θα
ζεις με 300 ευρώ, χωρίς ασφάλιση, χωρίς
άδεια, χωρίς ωράριο, χωρίς εργασιακά
δικαιώματα; Καλά
να περάσεις. Εγώ δε θα πάρω. Δεν μου κάνει
αυτή η ζωή όπως δεν κάνει και στους
καθηγητές σου και στους γονείς σου και
σε κάθε άνθρωπο που διαθέτει ακόμη
αξιοπρέπεια.
Όσο
εσένα σε πνίγουν στις πανελλήνιες,
πνίγουν την υπόλοιπη κοινωνία στη βία
της ανεργίας, της καταπάτησης κάθε
δικαιώματος, της εξαθλιωμένης
καθημερινότητας, της επιστράτευσης που
τόσο εύχεσαι. Επιστρατεύουν τους
λιμενικούς και λες καλά κάνουν γιατί
πλήττουν το εμπόριο και τον τουρισμό.
Επιστρατεύουν τους εργαζομένους του
μετρό και λες καλά κάνουν γιατί πλήττουν
τις μετακινήσεις. Επιστρατεύουν
τα όνειρά σου και τη ζωή σου και λέω καλά
κάνουν άμα τους αφήνεις!
Γι’
αυτό κυρίως το κείμενο αυτό απευθύνεται
στους πρώην
συμμαθητές μου και μέλλοντες συμφοιτητές
μου.
Για τους άλλους έγραψαν πολλοί και τα
‘παν και καλύτερα από μένα. Αλλά επειδή
είστε τα ίδια παιδιά που έβλεπα στο
προαύλιο τόσα χρόνια δεν θα μπορούσα
να μην σας εκφράσω την πίκρα μου.
Και
για να κλείνω με όλα αυτά:
θα αφήσω στην άκρη τις περιττές αβρότητες
γιατί νομίζω ότι έτσι θα συνεννοηθούμε
καλύτερα. Ανοίξτε τα μάτια σας και αφήστε
ήσυχους τους καθηγητές σας. Άλλοι σας
χαλούν τη ζωή τόσο καιρό.
Χριστίνα Μαυροειδή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου