Εγώ, πάντως, θα απεργήσω...

Διάβασα τις προάλλες ένα άρθρο συναδέλφου και με ενθουσίασε τόσο πολύ που είπα να αναπτύξω λίγο την άποψή του. Ο συνάδελφος προτείνει να ανοίξουν το Σεπτέμβρη όλα τα σχολεία και να πάμε όλοι μόνιμοι, απολυμένοι αναπληρωτές και διαθέσιμοι – τους οποίους θα ενισχύει το ταμείο αλληλοβοήθειας της ΕΛΜΕ -να δουλεύουμε σε αυτοδιαχειριζόμενο περιβάλλον με απώτερο στόχο-τόλμημα την αυτοδιαχείριση των σχολείων γιατί όπως αναφέρει οι απεργίες έχουν δείξει ότι δεν οδηγούν πουθενά. Πραγματικά τολμηρό στη σύλληψη σχέδιο. Ας δούμε λίγο και την πρακτική εκτέλεση:

1. Το Σεπτέμβρη εμφανιζόμαστε όλοι στο διευθυντή και ζητάμε να παρανομήσει –απειλώντας ή καλοπιάνοντας- και να βάλει στο πρόγραμμα ανθρώπους που δεν δικαιούνται καν να βρίσκονται στο χώρο του σχολείου ως μη έχοντες εργασία. Αν το κάνει τότε ούτε η διδασκαλία ούτε η βαθμολόγηση των μαθητών θα γίνει αποδεκτή από το επίσημο εκπαιδευτικό σύστημα μια και οι καθηγητές είναι επισήμως ανύπαρκτοι. Επίσης ο διευθυντής κινδυνεύει το λιγότερο με απόλυση, χωρίς καν να χρειαστεί να τον καταγγείλει γονέας. –ας πρόσεχε αυτά έχουν οι θέσεις ευθύνης-.Αν πάλι δεν δεχτεί τον δένουμε τον φιμώνουμε και προχωράμε –οι απολυμένοι βέβαια όχι εμείς, εμείς έχουμε να πάμε στο μάθημά μας.

Η ΕΛΜΕ –όχι εμείς- έχει δημιουργήσει ταμείο αλληλοβοήθειας ικανό να στηρίξει οικογένειες για Χ διάστημα- όσο χρειαστεί μέχρι να εφαρμοστεί το 3. Το πώς είναι θέμα της ΕΛΜΕ. Τι τους εκλέγουμε τους συνδικαλιστές αν δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν κάτι τόσο απλό. Ας βγουν στις παραλίες να πουλάνε τατουάζ, να κάνουν μασάζ, ας βγουν στις πλατείες να τραγουδάνε και να χορεύουν τόσοι τρόποι υπάρχουν. Εμείς πάμε στο μάθημά μας.

Και φτάνουμε στο στόχο, την αυτοδιαχείριση δηλαδή. Επειδή βασικό προαπαιτούμενο της αυτοδιαχείρισης είναι η χρηματοδότηση ζητάμε από τους γονείς να πληρώνουν δίδακτρα. Πως πάνε και τα χώνουν στα φροντιστήρια δηλαδή; Ας μας δώσουν κι εμάς κάτι, το σχολείο των παιδιών τους είμαστε. Ή φαντάζεται κανείς ότι το υπουργείο παιδείας θα πει «συγνώμη λάθος» και θα ξαναπροσλάβει όλους τους απολυμένους. Φαντάζομαι ότι ο υπουργός παιδείας θα τρίβει τα χέρια του. Ορίστε η λύση που τόσο καιρό σκεφτόταν και δεν τολμούσε να ανακοινώσει. Του την σερβίρουμε στο πιάτο. Κι έτσι είναι όλοι ευχαριστημένοι κι εμείς πάμε στο μάθημά μας.

Και μια παρένθεση: ωραία είναι να κάνεις κηδεία με ξένα κόλλυβα. Εγώ πάω στο μάθημά μου και αναθέτω στους άλλους να αγωνιστούν. Ο διευθυντής να κάνει αλχημείες, οι απολυμένοι να δουλεύουν τσάμπα- ή με τη μικρή βοήθεια του ταμείου αλληλοβοήθειας-, η ΕΛΜΕ να τρέχει για το ταμείο, όχι εγώ, - αλήθεια ποια είναι τέλος πάντων αυτή η ΕΛΜΕ- και οι γονείς να πληρώνουν. Εξίσου ωραία είναι να δηλώνεις ότι οι απεργίες δεν έχουν αποτέλεσμα, όταν δεν έχεις απεργήσει γιατί πάντα το ίδιο έλεγες. Ελπίζω μόνο να μην βρεθώ στη θέση των απολυμένων γιατί τότε μπορεί να έρθει κανένας και να μου κουνήσει στα μούτρα το άρθρο μου και τότε τι θα κάνω;

Εδώ που έχουμε φτάσει καλό είναι να μην σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας. Και για να φτάσουμε σε αυτοδιαχείριση βασικό είναι να μπορούμε να συνεννοούμαστε, να σεβόμαστε και να αγωνιζόμαστε. Από τον καναπέ μας και από το μάθημά μας μόνο δεν γίνεται. Εγώ πάντως θα απεργήσω.