Eίμαι δασκάλα και σήμερα είχα πένθος...

Είμαι δασκάλα και σήμερα είχα πένθος.

Πένθος που στο δρόμο έπρεπε να περπατήσω 5 χιλιόμετρα για να περάσω στην απέναντι όχθη.

Πένθος που οι περισσότεροι Έλληνες (δε λέω μαθητές, έλεος πια με το να κατηγορούμε τη νεολαία) δεν γνώριζαν ότι ο Μεταξάς ήταν ένας Έλληνας δικτάτορας.

Πένθος που πληρώνομαι 1.5 ευρώ την ώρα με τρία πτυχία, με προσωπικά έξοδα για τη δουλειά μου και με μηδέν αναγνώριση από την κοινωνία η οποία θεωρεί το δάσκαλο “μπας-κλας”.

Πένθος που στο σχολείο ακόμα δίνουν επαίνους για το 10 και το 20.

Και όχι επαίνους για ένα όμορφο έργο τέχνης, ένα ωραίο τραγούδι, μία δύσκολη λύση σε ένα πρόβλημα.

Πένθος που και φέτος δείξαμε την ξενοφοβία και το ρατσισμό μας.

Πένθος που ένα κορίτσι σε αναπηρικό καροτσάκι δεν μπορούσε να ανέβει στο πεζοδρόμιο.

Πένθος που αντί να σπάσουμε τα κιγκλιδώματα και την αστυνομοκρατία τα διατηρήσαμε.

Έτσι, αυτά τα κιγκλιδώματα, αύριο δεν θα χρειαστεί να τα χτίσουν ξανά.

Ούτε και σήμερα τα χρειάζονταν.

Γιατί τα κιγκλιδώματα τα έχουν χτίσει μέσα στη συνείδησή μας.

Του χρόνου, λοιπόν, όχι κιγκλιδώματα.

Όχι για τη χάρη της δημοκρατίας.

Όχι γι αυτήν.

Μα γιατί είμαστε κιόλας νεκροί.

Μ.Μ.