Στις Αγωνίστριες...

Κοιτώντας τις φωτογραφίες και τα βίντεο από τις απανταχού κινητοποιήσεις των διαθέσιμων, βλέπω γυναίκες. Γυναίκες νέες, ώριμες κυρίες, γυναίκες μάνες, αδερφές, γυναίκες φίλες κι ερωμένες .. Πρόσωπα οικεία και άγνωστα, πρόσωπα σκαφτά και πρόσωπα βελούδινα, μάτια-εμπειρίες και μάτια- ξεκινήματα, σώματα βαριά και σώματα αέρινα, ανάκατα όλα σε μια πανδαισία χρωμάτων, φωνών, συναισθημάτων, μυρωδιών.

Γυναίκες στις επάλξεις… με τον ήλιο στα πρόσωπα, τον αέρα στα μαλλιά, τη φωτιά στα στήθη. Γυναίκες του μόχθου, γυναίκες του πνεύματος, γυναίκες του καλοκαιριού και γυναίκες του χειμώνα, γυναίκες στεριανές ζεστές, γήινες, γυναίκες της θάλασσας ονειροπόλες, με το πέλαγο στα μάτια, γυναίκες…

Γυναίκες στους δρόμους… αγέρωχες ταξιδιώτισσες των χιλιομέτρων, γυναίκες των λεωφορείων, των καραβιών, των ατέλειωτων νυχτερινών διαδρομών, του «καφέ σε πλαστικό», του ξενυχτισμένου τσιγάρου στο μαγαζί της Εθνικής οδού... της αγουροξυπνημένης πρώτης ηλιαχτίδας στο κατάστρωμα…Έβρος, Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Γιάννενα, Κρήτη, Αθήνα. Γυναίκες άυπνες, κουρασμένες, μα ενωμένες κι όμορφες όσο ποτέ… για να είναι εκεί, Παρούσες.

Γυναίκες στα κάγκελα, καθημερινά… Γυναίκες σύμβολο διάρκειας κι επιμονής του αγώνα, ανεπιτήδευτες, αυτεξούσιες, μόνες.. Γυναίκες χτυπημένες, με χέρια τραχιά που σήκωσαν – λίγα αυτά-, τον αγώνα όλων αυτών που ήταν Απόντες.Γυναίκες μαχόμενες… τόσο διαφορετικές μα και τόσο ίδιες συνάμα... Με το ίδιο θυμωμένο βλέμμα για τις ζωές που τους κλέψανε, τον ίδιο πόνο για το δίκιο τους που το τσαλαπατήσανε, την ίδια θλίψη γιατί τις άφησαν μόνες, μα και με την ίδια αυταπάρνηση, το ίδιο πείσμα για διεκδίκηση και για δικαίωση, το ίδιο χαμόγελο της ελπίδας και της αγάπης για τη ζωή.

Ίδιο η ζωή…

Μαρβάκη Ελένη
Εκπαιδευτικός σε διαθεσιμότητα.