Όταν στις 24 Μαρτίου πληροφορήθηκα την τελευταία εγκύκλιο του υπουργού Παιδείας με την οποία με υποχρεώνει να προχωρήσω στη διαδικασία της αυτοαξιολόγησης της σχολικής μονάδας, παρά τη θέλησή μου και παρά τη θέληση όλων των εκπαιδευτικών του σχολείου μου, την ίδια στιγμή που το 93% των εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δηλώνει ενυπόγραφα την αντίθεσή του σ’ αυτή τη διαδικασία γνωρίζοντας πολύ καλά το γιατί, μια λέξη κυριάρχησε στο μυαλό μου:
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
Κι
η λέξη αυτή μου ’φερε στο νου ένα
βιβλίο… Το ΑΡΝΟΥΜΑΙ του Αντώνη Σαμαράκη…
Το βρήκα στη βιβλιοθήκη μου με μια
προσωπική του αφιέρωση τότε που τον
γνώρισα κι ήμουν 10 χρονών… Γυρνώντας
τις σελίδες του έφτασα στο τελευταίο
διήγημα που έδωσε και τον τίτλο σ’ αυτό
το βιβλίο…
Ο
ήρωάς του ήταν ένας από τους πέντε που
μια νύχτα του ’43 κρυφτήκανε σ’ έναν
σιδηροδρομικό σταθμό και περασμένα
μεσάνυχτα τον τίναξαν στον αέρα…
«Ήταν
τότε αυτή η μικρή λέξη:
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
που
τη γράφανε στους τοίχους με μαύρη μπογιά
και που δεν ήταν μονάχα μια μικρή λέξη.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
ήταν
η Αντίσταση στον κόσμο του Κατακτητή.
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
ήταν
το πάθος και το πείσμα της ζωής εναντίον
του ρεύματος, εναντίον της ηττοπάθειας,
εναντίον της υποταγής, εναντίον του
θανάτου.»
Η
ιστορία που πολύ θα ήθελα να τη διηγηθώ,
αλλά δεν είναι αυτός ο σκοπός μου εδώ
τώρα, εξελίσσεται στα χρόνια μετά την
κατοχή και τον πόλεμο και τελειώνει ως
εξής:
«Αριστερά
του, πλάι του, υψώνονταν οι ψηλοί, γκρίζοι
τοίχοι… οι καπναποθήκες είχανε πάντα
τους ίδιους ψηλούς γκρίζους τοίχους…
αυτός είχε πάντα την ίδια δύναμη για
Αντίσταση…
Έσκυψε,
πήρε το μπικ… πήγε προς τον τοίχο της
καπναποθήκης... με κεφαλαία νευρικά
γράμματα, ακριβώς σαν και τότε στην
Κατοχή, έγραψε:
ΑΡΝΟΥΜΑΙ»
Αυτό
θέλω κι εγώ να γράψω…
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να
γίνω μαριονέτα στα χέρια αυτής της
κυβέρνησης…
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να
συμβάλλω εκτελώντας παράνομες εντολές
στην εξαφάνιση της δημοκρατίας που
ακόμη αναπνέει στα σχολεία….
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να
σκύψω το κεφάλι, να κάνω κάτι που όχι
απλά δεν πιστεύω ότι πρέπει να γίνει,
αλλά το θεωρώ και καταστροφικό για το
μέλλον του δημόσιου σχολείου…
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να
συμβιβαστώ, να γίνω συνένοχος και να
παρουσιάζω σαν άλλοθι τις «εντολές των
ανωτέρων μου». Οι δάσκαλοι δεν είναι
στρατιώτες και τα σχολεία δεν είναι
στρατόπεδα…
ΑΡΝΟΥΜΑΙ να
αναθέσω, να πάρω μέρος σε ομάδες εργασίας,
να ετοιμάσω εκθέσεις, να μελετήσω
δείκτες, να δημιουργήσω σχέδια εργασίας,
να «βάλω πλάτη» για να ολοκληρωθούν
προγράμματα που σχεδιάζουν άνθρωποι
κλεισμένοι στα χρυσά κλουβιά τους που
δεν έχουν καμία σχέση με την εκπαίδευση
για να πλουτίζουν κάποιοι και να
απολύονται κάποιοι άλλοι…
Μιλάμε
στους μαθητές μας για τη συνέπεια και
προσπαθούμε να τους μάθουμε να είναι
συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις
τους. Την ίδια συνέπεια θεωρώ πως πρέπει
να δείχνουμε πρώτα εμείς κάνοντας τα
λόγια μας πράξεις. Είμαστε δάσκαλοι,
παιδαγωγοί κι όχι γραφειάδες και δούλοι…
Στη
συνεδρίαση του συλλόγου διδασκόντων
του σχολείου μας πήραμε ομόφωνα την
απόφαση να δηλώσουμε ενυπόγραφα στο
βιβλίο πρακτικών την αντίθεσή μας στην
αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας.
Κατά τη γνώμη μου κάθε υπογραφή είναι
και μια δέσμευση…
Εφόσον
δηλώνω ότι είμαι αντίθετος με κάτι,
εφόσον υποστηρίζω ότι η διαδικασία αυτή
θα διαλύσει τα σχολεία και τις τρεις
κοινότητες που συνυπάρχουν σ’ αυτά:
εκπαιδευτικούς, μαθητές και γονείς,
αυτό σημαίνει, κατά τη γνώμη μου, ότι θα
παλέψω με κάθε τρόπο να μην υλοποιηθεί,
να ακυρωθεί στην πράξη, να αναδειχθούν
τα ψεύτικα ιδεολογήματά της και οι
αντιεκπαιδευτικοί σκοποί της, κρυμμένα
όλα κάτω από βαρύγδουπους τίτλους,
σοβαροφανή (αλλά όχι σοβαρά) σχέδια και
δικτατορικές πρακτικές…
Ξέρω
ότι δεν είμαι μόνος…
Ξέρω
και νιώθω ότι είναι δίπλα μου ακόμη και
αυτοί που λένε τη μικρή αυτή λέξη
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
πίσω
από τα δόντια τους, χωρίς καν να ακούγεται
κι
αυτοί που τη φτιάχνουν στο μυαλό τους
και στοιχειώνει στον ύπνο και τον ξύπνιο
τους σαν εικόνα και σαν ιδέα
κι
αυτοί που τη φωνάζουν γιατί έχουν μάθει
να μην ντρέπονται όταν αγωνίζονται για
το δίκιο τους και το δίκιο των άλλων
κι
εκείνοι που θα τη γράψουν στο πανό που
θα κρατήσουν όταν θα βγουν στο δρόμο
για να τη δούνε κι άλλοι…
κι
έτσι στέκομαι όρθιος και ψάχνω ένα μπικ,
ένα μαρκαδόρο, ένα πινέλο με μαύρη μπογιά
για να γράψω στους τοίχους του σχολείου
μου
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
στους
δρόμους της γειτονιάς μου
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
να
γεμίσω την πόλη μου με μια λέξη
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
όχι
μόνο να γίνω Πόντιος Πιλάτος στη δίκη
του δημόσιου σχολείου πριν τη σταύρωσή
του αλλά
ΑΡΝΟΥΜΑΙ
να
θεωρώ κάθε παράλογο ως λογικό, να
αποδέχομαι κάθε εφιαλτική εικόνα του
μέλλοντός μας ως αναγκαία και να συμβάλλω
και εγώ με τη σιωπή ή την υποταγή μου,
με την ανοχή ή την αδιαφορία μου να
πηγαίνουν τα πράγματα προς το χειρότερο…
Συνάδελφοι,
ο κόσμος που θα δίνει ελευθερία και
ειρήνη και ψωμί σε όλους τους ανθρώπους
δεν έχει έρθει… και το σχολείο κάτεργο
που ετοιμάζουν θα παίξει το ρόλο του
για να μην έρθει ποτέ…
Σήμερα
είναι η ανάθεση, στο τέλος αυτού του
σχολικού έτους θα είναι μία έκθεση και
από του χρόνου εφτά, το καλοκαίρι θα
είναι τα καινούρια μέτρα, το φθινόπωρο
θα είναι οι συγχωνεύσεις καταργήσεις
σχολείων, μετά θα έρθει η αύξηση του
ωραρίου, οι μηδενικοί διορισμοί, οι
ανύπαρκτες αποσπάσεις, οι υποχρεωτικές
μεταθέσεις, η μείωση του μισθού, η
κατάργηση της οργανικότητας, η αύξηση
του αριθμού των μαθητών σε κάθε τμήμα,
η αξιολόγηση, η κατηγοριοποίηση των
σχολείων, οι καινούριες διαθεσιμότητες
και οι απολύσεις… Ο κατάλογος δεν έχει
τέλος…
Γι’
αυτό θεωρώ χρέος μου και χρέος μας να
ξαναβρούμε μέσα μας την παλιά χαμένη
μας δύναμη… εκείνη τη δύναμη της α ν τ
ί σ τ α σ η ς… να σταθούμε όρθιοι, ο ένας
δίπλα στον άλλο και να πάμε κόντρα… να
παλέψουμε, γιατί στη συγκεκριμένη
χρονική συγκυρία ΕΜΕΙΣ πρέπει να το
κάνουμε αυτό κι όχι κάποιος άλλος για
μας, αναλαμβάνοντας το κόστος των
επιλογών μας αφού ξέρουμε πια καλά πως
τίποτα δεν μας χαρίζεται…
Μολύβιος
Σπίθας
(και
για την αντιγραφή Ειρήνη Σκ.)
Από
το Σύλλογο
Αριστοτέλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου