Θυμός, ένα ανθρώπινο συναίσθημα...

Το όνομά μου είναι «υποψήφια». Ή μάλλον όχι πια. Ήταν μέχρι πριν από λίγους μήνες. Πλέον βρίσκομαι στην αναμονή για τον τίτλο «φοιτήτρια». Για την ώρα λοιπόν δεν έχω όνομα. Εκτός βέβαια αν με αποκαλέσει κανείς «θυμωμένη». Γι’ αυτό γράφω. Γιατί με πλυμμηρίζει ένα τεράστιο κύμα θυμού.

Δεν είναι η πρώτη φορά που νιώθω έντονο θυμό. Το συναίσθημα αυτό ήταν μόνιμο όλη την χρονιά που πέρασε, καθώς ερχόμουν αντιμέτωπη με το πιο αναξιοκρατικό, εξουθενωτικό και παρόλ' αυτά άσκοπο σύστημα στη χώρα, αυτό που ονομάζουμε «πανελλήνιες». Το σύστημα που αποτελεί τη γέφυρα των υποψηφίων για το μέλλον τους.

Ποιο μέλλον; Αυτό ακριβώς το «μέλλον» είναι που με κάνει και κατακλύζομαι από θυμό. Το μέλλον της γενιάς μου και των επόμενων. Το μέλλον των προηγούμενων γενεών και αυτών που δεν έχουν έρθει ακόμη. Ποιο μέλλον; Σε μια χώρα που το ίδιο το κράτος υποβαθμίζει τη δημόσια παιδεία με μια διαδικασία που την ονομάζει «προσπάθεια για την ενίσχυσή της». Σε μια χώρα που για να ορθοποδήσει οικονομικά θυσιάζει σχολεία και νοσοκομεία, θυσιάζει ανθρώπους. Σε μια χώρα που οι δημοτικές βιβλιοθήκες υποβιβάζονται για να δοθούν τα κτίρια στους ιδιώτες και η δημόσια ραδιοτηλεόραση καταργείται.

Ποιο είναι λοιπόν το μέλλον μας; Θυμάμαι μέσα στις πανελλήνιες το σάλο που είχε δημιουργηθεί με τις απεργίες των καθηγητών. Θυμάμαι που λέγανε όλοι πως τα θύματα από αυτή την κατάσταση θα ήμασταν εμείς, οι «υποψήφιοι» και φυσικά το μέλλον μας. Μα για ποιο μέλλον μιλάνε όλοι; Βλέπω τώρα τους ίδιους αυτούς καθηγητές στους δρόμους με τη λαιμητόμο της απόλυσης να έχει ήδη στηθεί πάνω από τα κεφάλια τους.

Τώρα είναι οι καθηγητές στους δρόμους. Πριν από λίγο καιρό ήταν άλλοι. Μετά θα έρθουν κι άλλοι διαφορετικοί. Αυτοί που πλήττονται βγαίνουν στους δρόμους. Αυτοί που αγγίζονται από το φοβερό χέρι του κράτους, επαναστατούν. Οι άλλοι; Μα τι συμβαίνει; Είναι τυφλοί οι άνθρωποι από το φόβο και την αβεβαιότητα; Ή μήπως έχουν όλοι επηρεαστεί τόσο πολύ από τα ελεγχόμενα μίντια και δεν μπορούν να αντιδράσουν; Τα μέτρα, οι περικοπές και οι απολύσεις δεν αφορούν μόνο τους αγρότες ή τους καθηγητές αλλά όλη την κοινωνία. Τι περιμένουμε; Να έρθει η συμφορά στην πόρτα μας για να αντιδράσουμε;

Η γενιά μου κοιμάται. Κοιμάται στη μηχανοποιημένη κοινωνία όπου μεγαλώσαμε με ανέσεις και περίσσια αγαθά. Κοιμάται όμως τον ύπνο του δικαίου επαναπαυόμενη με το όνειρο ενός μέλλοντος ρόδινου. Ξυπνήστε! Μας το κλέβουν το μέλλον μας!

Είμαι 18 χρονών και ζω στον 21^ο αιώνα. Ζω λοιπόν στον αιώνα της τεχνολογίας και του υλικού πλούτου. Κι όμως στον αιώνα αυτό και μέσα στο μικρό χρονικό διάστημα που έχω ζήσει, δεν θυμάμαι να έχω γνωρίσει τη δημοκρατία, δεν θυμάμαι δικαιοσύνη. Μιλάμε για ιδανικά. Μαθαίνουμε στο σχολείο για τη δημοκρατία του Θουκυδίδη,  την ελευθερία, την ισότητα λες και τα έχουμε πετύχει. Πού βρίσκονται αυτές οι αξίες σήμερα; Ζω 18 χρόνια σε μια δημοκρατική κοινωνία που δεν ξέρει τι θα πει δημοκρατία.

Είμαι και Ελληνίδα. Ζω σε μια Ελλάδα διαφορετική από την Ελλάδα που μας διδάσκουν στα σχολεία. Δεν βλέπω γενναίους ανθρώπους να μάχονται για την ελευθερία τους, αλλά ανθρώπους υποδουλωμένους, όχι στην εξωτερική απειλή, αλλά σε ανθρώπους που ονομάζουν εκπροσώπους τους. Βλέπω φερέφωνα των Μ.Μ.Ε. και των οικονομικών ελίτ που τα ελέγχουν και όσες κραυγές κι αν υψωθούν, σωπαίνουν γρήγορα, γιατί έχει δίκιο τελικά ο Αζίς Νεσίν, μας έχουν μάθει να σωπαίνουμε.

Ακούω παιδιά της ηλικίας μου (παιδιά που ανήκουν στην προοδευτική νεολαία με τις επαναστατικές  ιδέες των νιάτων) να λένε πως η αντίσταση δεν έχει νόημα. Πως δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα. Άλλοι πάλι λένε πως δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε την κοινωνία. Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξουμε το σύστημα καθώς έχουμε ήδη πετύχει το καλύτερο δυνατό. Αυτά τα παιδιά έχουν χάσει ήδη το μέλλον τους. Πώς θα υπάρξει αλλαγή χωρίς προσπάθεια; Πώς θα υπάρξει πρόοδος χωρίς αλλαγή; Δεν κινούν οι ουτοπίες μας την κοινωνία; Ο καθένας από εμάς έχει δύναμη και όλοι μαζί ακόμα περισσότερη.

Από φέτος εγώ και τόσοι άλλοι ψηφίζουμε πρώτη φορά. Γινόμαστε δηλαδή ενεργοί πολίτες. Παρακολουθώ την πολιτική και βλέπω μονάρχες. Μονάρχες και κάποιες ολιγαρχίες. Αλλά και το κόμμα που μας έδωσε ελπίδες, ασχολείται πλέον με ποσοστά για τις συνιστώσες του και αδιαφορεί για τον κόσμο που τους φωνάζει μέσα στο αυτί «βοήθεια!». Εγώ λοιπόν θα κληθώ να ψηφίσω σε λίγο καιρό...

Θα ήθελα μια μέρα να βγω στο δρόμο και να φωνάξω στον κόσμο «ξυπνήστε!». Μα δεν το κάνω. Σάμπως δεν κοιμάμαι κι εγώ; Γιατί τελικά όλα αυτά τα μέτρα (οι περικοπές, οι απολύσεις, οι επιστρατεύσεις) γίνονται για το «καλό» της Ελλάδας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δεν λένε; Όμως νομίζω ότι έχει γίνει ένα μπέρδεμα. Δεν μπορείς να σώσεις την Ελλάδα τσακίζοντας τους Έλληνες. Γιατί η Ελλάδα χωρίς τους Έλληνες δεν είναι παρά πέτρες, χώμα και αλμυρό νερό.  

• Λάμπρου Μαριάννα, Ιούλιος 2013